اکثر مردم گمان می کنند که احساس لذت و خوشبختی دقیقاً یکسان اند؛ در حالی که کاملاً با هم تفاوت دارند.
لذت و خوشبختی چه تفاوت هایی دارند؟
۷ تفاوت عمده وجود دارد:
۱. لذت گذرا است؛ درحالی که خوشبختی بلندمدت است.
۲. لذت مادی است؛ ولی خوشبختی معنوی است.
۳. لذت گرفتن است؛ در حالی که خوشبختی بخشیدن است.
۴. لذت را با مادیات می توان به دست آورد؛ اما خوشبختی با مادیات به دست نمیآید.
۵. لذت را در تنهایی تجربه میکنیم؛ ولی خوشبختی را در گروههای اجتماعی و در کنار عزیزانمان.
۶. لذت افراطی منجر به اعتیاد می شود؛ در صورتی که چیزی به نام اعتیاد به خوشبختی وجود ندارد.
۷. آخرین تفاوت که مهمترین نیز هست؛ این است که لذت بر پایه دوپامین است؛ ولی خوشبختی بر پایه سروتونین.
این دو (سروتونین و دوپامین) نوروترانسمیترهای بیوشیمیایی هستند که در مغز ترشح می شوند.
۱- دوپامین
با هر بار ترشح دوپامین، نورون های بعدی تحریک میشوند و این تحریک مکرر نورون ها، معمولاً به مرگ آنها منجر می شود.
یک مثال ساده؛ زمانی است که برای خرید بیرون می رویم و با انجام آن تا چند ساعت حالمان خوب است و این کار مکرر باید تکرار شود…با هر بار خرید مقادیری دوپامین ترشح می شود و در هر بار تعدادی از نرون ها از بین می روند و بدین ترتیب آستانه فرد بالا و بالاتر می رود…
بنابراین نورون ها یک مکانیزم دفاعی ایجاد کرده اند که باعث کاهش تعداد گیرنده ها شده تا آسیب را کم کنند.
این وضعیت حدمجاز تلورانس نامیده میشود؛ بنابراین در این وضعیت نورون ها شروع به مردن می کنند.
۲- سروتونین
سروتونین هورمونی بازدارنده است نه محرک؛ گیرنده ها را مهار می کند تا بتواند خرسندی را به وجود آورد و قدرت مراقبه را افزایش دهد.
کاری که سروتونین می کند در حقیقت کاهش سرعت نورون ها به جای سرعت بخشیدن به آنهاست.
این کار به فرآیند خرسندی(شادی واقعی) منجر میشود که فرد به احساس یکی بودن با جهان می رسد که ما آن را “خوشبختی” می نامیم.
اما دوپامین قدرت سروتونین را به شدت کمرنگ میکند؛ بنابراین هرچه بیشتر به دنبال لذت باشید، خوشبختی کمتری بدست میآورید.