پیشرفت علم و دانش بشری حد و نهایتی ندارد و مدام در حال حرکت به سمت جلو می باشد.
در سال ۱۹۷۰، برای این که علم دو برابر شود، ۷۰ سال زمان لازم بود؛ اما اکنون در سال ۲۰۲۱ برآورد می شود که هر ۲۱ روز تولید علم دو برابر گردد( به مقاله زیر مراجعه فرمایید).
https://www.jstage.jst.go.jp/article/kyorinmed/49/4/49_277/_pdf/-char/ja
✔️ سرعت تغییرات علم از حد انتظار خارج است و علوم چند سال قبل یا منسوخ و ناکارآمد گردیده و یا در حد دروس دبستان/ دبیرستان تنزل یافته است.
بنابراین این گونه به نظر می رسد که علم یک مسیر میانه برای دستیابی به اهدافی در جهت بهبود وضعیت و ارتقای شرایط موجود است؛ نه غایت و هدف نهایی.
علم امروز که دائم در حال تحول و پیشرفت است؛ برای بهبود روابط اجتماعی، درک مفاهیم اقتصادی، فرهنگی، روانشناسی و در یک کلام “ارتقاء کیفیت زندگی فردی و اجتماعی” می باشد که ضوابط و قوانین خاص خود را دارد.
اما آیا این علم می تواند جایگزین گمگشتگی انسان و درک جایگاه و فلسفه وجودی او در تمام مقاطع زمانی باشد؟
و آیا هیچ حقیقت و معیار ثابت و واحدی وجود دارد که بتواند مامن و تکیه گاه مطمئنی برای انسان باشد؟