کنترل اضطراب
یکی از منابع دلنگرانی این است که همیشه خود را قربانی یک مصیبت و یا حادثه خاص می دانیم. من اگر مطلع بشوم که مبتلا به سرطانی شده ام که در دنیا حدود ۴۰ میلیون نفر هم به آن مبتلایند، اینجا آسوده خاطر هستم؛ زیرا بالاخره برای این همه مبتلا، کاری انجام خواهد شد که از این طریق من هم منفعت آن را خواهم دید.
یکی از دلنگرانی هایی که ما داریم این است که فکر می کنیم مصیبت های ما، یک مصیبت منحصر به فرد است.
فردی که گرفتار افسردگی است در مراحل اولیه خیال می کند که ناراحتی او، منحصر به اوست. یک روان درمانگر می گوید تو منحصر به فرد نیستی و در این مدت؛ مثلا ۲۰ سالی که روان درمانی کرده ام به ۵۰۰۰ نفر مثل تو برخورد کرده ام، گفتن همین جمله، بار آزار را کم می کند، چون نشان می دهد شما یک مورد استثناء نیستی.
ما همیشه گمان می کنیم در جهان تنها کسی هستیم که مثلا برادرمان در حقمان ظلم کرده و یا همسرمان به ما خیانت کرده و …. اما اصلا اینگونه نیست.
بلا هر وقت عمومیت بیابد، حس آزار دهنده اش کم می شود؛ چون می فهمیم که هم سرنوشتان فراوانی داریم.
بخشی از صحبت های استاد ملکیان در باب “کنترل اضطراب”